نام ات را به من بگو - دست ات را به من بده - حرف ات را به من بگو - قلب ات را به من بده - من ریشه های تو را دریافته ام - با لبان ات برای همه لب ها سخن گفته ام - و دست های ات با دستان من آشناست ...
299
در مرزهای بی تسکین،
از انگشتهایمان
وقت ِ نوشتن، اشک میآمد.
نه! زخمت را بر تن من التیام مده! ...
۱ نظر:
خط آخر این پست از شعر خانم پگاه احمدی این طور است:
نه! زخمت را از گیجگاه من بیرون نکش!
ارسال یک نظر