46

کسی انگار
توی گوش هایم
همه ی چاقوهای جهان را تیز می کند
شاید نیمه شبی
ذره ذره بریدم شان
از کنار موهایم
و به مهمانسرای Ravoux فرستادم
ونسان !
تو خوب می دانی
دور ریختن صداهای زمین
به قواره ی مرگ آرام است .

سه پنج / هانیه بختیار

هیچ نظری موجود نیست: